Πρέπει να ξέρετε, ότι από την ώρα που ο Γιώργος Παπανδρέου άνοιξε την κερκόπορτα παραδίδοντας στους ξένους την Εθνική μας Ανεξαρτησία και την εδαφική μας ακεραιότητα, ξαναγύρισα ηθικά, ψυχικά και πολιτικά στον έφηβο του 1941, που είδε την γερμανική σημαία να μολύνει την Ακρόπολη.

Η ζωή μου χώρισε σε δύο μέρη: Την Μουσική, που ήταν η πραγματική μου ζωή. Και την κοινωνική, που ήταν η αναγκαστική. Η σύνθεση μουσικής σε απογειώνει.

Εάν γινόταν κάποιο θαύμα και μπορούσα να ζήσω δέκα λεπτά της ώρας στο παρελθόν, θα διάλεγα ένα γεύμα γύρω από το τραπέζι στον Πύργο στα 1939 ή στην Τρίπολη στα 1942, με την μητέρα, τον πατέρα και τον αδελφό μου να τραγουδάμε όλοι μαζί το καινούριο μου τραγούδι

Έζησα σε μια εποχή στην οποία η βία έπαιζε τον κύριο ρόλο στη διαμόρφωση Λαών, Κοινωνιών και Ανθρώπων. Έτσι αναγκάστηκα κι εγώ αντί να ακολουθώ απερίσπαστος την πορεία που επέλεξα και που βασικά ήταν ο δρόμος της Τέχνης και της ειρηνικής ζωής...

Η οικογένειά μου ανάμεσα στα άλλα με δίδαξε να αγαπώ την ελευθερία και την πατρίδα μου. Όταν πιστεύεις σ’ αυτά τα δύο -πρωταρχικά- δεν έχεις φόβο